"Dövlətə qarşı silah qaldıran istənilən insan onun düşməninə çevrilir, düşmən isə məhv edilməlidir!"
AXC iqtidarı dövlətçilik fəlsəfəsinin bu sadə həqiqətini ya bilmədiyindən, ya da onu reallaşdıra bilmədiyindən 1993-cü ilin iyununda baş verən çevriliş nəticəsində Azərbaycan dəhşətli fəlakətlər yaşamalı oldu və bu gün də yaşamaqdadır. 21 ildir ki, məhz həmin qiyamın ardınca və onun nəticəsi olaraq işğal olunmuş 5 rayon hələ də danışıqlarda müzakirə (mübadilə) predmetidir. Bu rayonların əhalisi isə öz torpağında qaçqına çevrilərək, hər cür maddi, mənəvi və psixoloji işgəncələrə məruz qalmaqdadır. Cəsarətsiz və qətiyyətsiz siyasətin nəticəsində 1-illik fasilədən sonra 20 il (1969-cu ildən) xalqı rəzil edən rüşvətxorluq, korrupsiya, tayfabazlıq, regionçuluq, saxtakarlıq və şər əl-ələ verib hakimiyyətə qayıtdı. Amma bu dəfə yeni enerji ilə, yeni motivlərlə və yeni situasiyada. Ən böyük fəlakət isə bu oldu ki, Azərbaycan insanı sındırıldı, o məğlub insana çevrildi, ölkəsinin, torpağının, hüququnun, işinin, evinin sahibi olmaqdan məhrum edildi. Azərbaycan insanının azadlığa, demokratiyaya, müstəqilliyə olan inamı və ümidi puç oldu. Vətəndaşları ilə birlikdə ölkə oğurluğun, talançılığın, soyğunçuluğun hədəfinə çevrildi. Azərbaycanlıların ləyaqəti addımbaşı alçaldıldı. Lakin bütün bu "prinsiplərə" söykənən idarəçilik modeli isə özünü qorumağın bütün mümkün variantlarına əl ətdı. Hakimiyyətə gələn Heydər Əliyev əvvəlcə qiyamçıları parçalayaraq təklədi, sonra isə bir-bir məhv elədi. Bəzilərini mənəvi, bəzilərini isə hətta fiziki. Yaxşı yadımdadır, Baş nazir Surət Hüseynov "Talış-Muğan Respublikasına" rəsmi səfərə getmişdi və "TMR" "prezidenti" Ələkrəm Hümmətov onu "TMR"-nin himni, dövlət bayrağı və öz fəxri qarovulu ilə qarşılayırdı. Yetərincə gülməli səhnə idi, amma televiziyada bunu görəndə bu insanlara yazığım da gəldi. Ona görə ki, onlar düşdükləri oyunun girovuna çevrilmişdilər və bu girovluqdan çıxa bilmirdilər. Ona görə ki, onlar qarşılarındakı adamın mərkli təcrübəsindən xəbərsiz idilər. Ona görə ki, onların necə amansızcasına məhv ediləcəyini artıq yaxşı təsəvvür edirdim. Amma bir həqiqəti də etiraf edim: Heydər Əliyevi heç zaman sevməmişəm, sevə də bilməzdim, çünki onun hakimiyyətə necə və niyə gəldiyini çox yaxşı bilirdim. Amma bu da həqiqətdir ki, dövlət bu dəstənin əlinə düşsəydi, hələ bilmirəm indi o ümumiyyətlə mövcud idi ya yox!? İndi bu sual tez-tez verilir: Qiyamın qarşısını almaq olardımı? Bu suala qısaca "Hə" deyirəm, amma detallara varmaq istəmirəm və varmayacağam da. Çünki bunu deyəcək və deməyə borclu olan məndən qat-qat səlahiyyətli insanlar var.
Dövlətin marağı istənilən qiyamın yatırılmasını tələb edir. Bu gün Ukraynada olduğu kimi... !993-cü ildə Rusiyada olduğu kimi.... Nəhayət, Heydər Əliyevin 1994-cü ildə etdiyi kimi. Lakin 1993-cü ildə bu edilmədi. Bəlkə də ona görə ki, bunun üçün qətiyyət və cəsarət yetərincə olmadı. Amma ən azı bu tarixi dövrlə bağlı həqiqətləri demək üçünsə 1993-cü ildəki qədər cəsarət tələb olunmurdu və bu gün də tələb olunmur. Lakin bu da edilmədi və bəlkə də elə buna görədir ki, 1993-cü ilin iyununun kabusu hakimiyyətdən gedənlərin başı üzərində əbədi dolaşmaqda davam elədi. Bəlkə də elə buna görə bütün bu gün yaşadıqlarımız 21 ildir davam edir. Bəlkə elə buna görə də 1993-cü ildə iqtidardan gedən AXC hakimiyyəti yüksək ehtimalla bir daha heç zaman hakimiyyətə qayıda bilməyəcək. Bəlkə elə buna görə də Azərbaycanın milli-azadlıq hərəkatının önündə gedən, onun ərazi bütovlüyü uğrunda minlərlə qurbanlar verən, əlini bir qəpik haram pula toxundurmadan həyatını, varlığını, enerjisini verərək milli dövlətini qurmaq istəyən bir fədakar nəsil artıq yoxdur. Mən də o nəslin və o hakimiyyətin nümayəndəsi olmuşam və 1993-cü ilin iyununda baş verənlərə görə sizlərdən üzr istəyirəm! Çünki mənim gələcək nəsillər üçün, o nəsillərin nümayəndələri olan övladlarım üçün qurmaq istədiyim və qurmalı olduğum müstəqil dövlət indi onların "yaşadığı" Aərbaycan deyildi...
No comments:
Post a Comment