Армения: внеочередная революция.

Пока в России и в Азербайджане проводили внеочередные выборы, чтобы увековечить власть, в Армении свершилась внеочередная революция. Именно внеочередная, так как ее никто не планировал, не заказал и даже не ожидал. Об армянской революции писать и говорить будут еще много и долго. Не исключено, что когда-то она войдет и в учебные пособия по политологии. Нет, не потому, что она буквально через пару лет осуществит все ожидания и чаяния народа, превратив Армению в процветающую страну и одним махом изменит жизнь людей к лучшему. Нет конечно, это скорее всего пока только начало долгого пути к достижению поставленных задач. Но одно понятно точно, что хуже уже не будет. Не будет потому, что хуже не бывает. 
Действительно, что же может быть хуже того, когда вся страна и целый народ становится объектом безжалостного грабежа немногочисленной группой людей, скромно называющих себя властью, т.е. слугами народа. Более того, властью, якобы избранной этим же народом, которого они грабят с такой жадностью и аппетитом, которым мог бы позавидовать самый беспощадный захватчик. Властью, которую иногда так трудно сравнивать с мафией или же другой преступной группировкой. Ведь вторые имеют хоть какие-то правила, пусть даже не очень гуманные и не очень справедливые. Действительно, порой очень трудно найти правильное определение тем, кто сегодня называет себя властью. Ведь власть, как утверждают основные законы (конституции) почти всех современных государств, то, источником которой является народ. Однако все больше государств в наше смутное время представляют собой обычное географическое пространство, населенное обитателями, среди которых абсолютное меньшинство жестоко угнетает абсолютное большинство, опираясь на инстинкты, порой не существующие даже в дикой природе. Это я к тому, кто все-таки готовит современные революции. Разумеется, не гении, что стояли у истоков классических революций. При всей даже очень большой лояльности к так называемым властям в постсоветском пространстве, называть их гением никак не получается. Просто в это никто не поверит и втом числе они сами. А ведь революции то готовят  они. Да, именно они, своей жадностью, алчностью, недальновидностью и полной потерей чувства реальности толкают целые общества и народы на кровавые противостояния, революции и другие формы насилия. 
Армянская революция типичный пример этого. Кстати, наверное заметили, что у этой революции с самого начала не было ни имени, ни цвета. Ее даже не ассоциировали с кем-то конкретно, хоть и лидер ее был не только у всех на виду, но и всегда впереди. Уверен, что даже заметили то, как столицы супердержав достаточно долго были в растерянности, подозревая друг-друга в нарушении возможно молчаливых соглашений по Армении. Догадаться, что революция может начаться по воле самого общества, им понадобилось аж больше недели и тут же началась синхронная командная игра. Да, именно командная игра, точно такая, которую они сыграли в 2003 году в Азербайджане, сделав Ильхама Алиева главой страны на долгие годы. Однако, приходя в себя первый шаг сделал посол США в Армении Ричард Милс, раскритиковавший лидера протестного движения депутата Никола Пашиняна за предложение избрать премьера прямо на площади. Посол Милс подал этой критикой сигнал товарищам по команде и те тут же перехватили инициативу и перешли в действие. Думаю, многие были крайне удивлены, когда российские, с позволения сказать, политики стали открыто предлагать то кандидатуру Царукянан, то еще кого-то на пост премьера Армении, бесшабашно вмешиваясь во внутренние дела суверенного государства. Если очень корректно выразиться, конечно. Видимо, стороны смогли понять и "убедить" друг-друга в том, что все это происходит не по их сценарию и вне их воли. Вероятно никто также не мог даже в мыслях допустить, что революция может начаться не по их плану. Причина такому непониманию предельно проста - вершители судеб мира совсем забыли о таком важном участнике истории, как народ. Простой народ, который думает не о каких-то глобальных делах, а о самом простом - о хлебе насущном, который у него безвозвратно отняли. Именно в этом и заключается особенность армянской революции, что она произошла потому, что была жизненной необходимостью для целого народа, а не чьим-то заказом извне или же даже изнутри. Эта революция фактически сделала снова актуальным то классическое  условие, когда революция становится неизбежным этапом исторического развития. В Армении она свершилась и конечно же будет еще немало трудностей. Но хуже уже не будет и для этого не так много предстоит сделать. Для начала дать людям экономическую свободу и навести порядок, которого в современном общественно-политическом лексиконе принято называть верховенством закона. 
Вот тогда хуже точно не будет.

Növbədənkənar seçki və ya "Əyyubov qruplaşması" revanş götürür. (2-ci yazı)

Artıq seçki (burda və sonra "seçki" kimi oxumalı) adlandırılan teatr arxada qalıb və gördüyümüz kimi, sürprizlər də olmadı. 11 aprel seçkisində əsas diqqətçəkən məqamlardan biri 1-ci yazımda qeyd etdiyim Azərbaycan uğrunda gedən geosiyasi mübarizənin əlamətləri oldu. Belə ki, seçkinin ssenarisinin Rusiyada hazırlanması Qərbdə adekvat reaksiya doğursa da (məsələn, ATƏT-in müşahidə missiyasının tənqidi ilkin hesabatı) digər tərəfdən siyasi baxımdan Qərb düşərgəsinin bir hissəsi sayılan İsrailin seçkilərə bu dəfəki marağı əvvəlkilərlə müqayisə olunmayacaq dərəcədə həssas idi. Maraqlı olan həm də əksəriyyəti ölkəsinin hərbi (istisna deyil ki, həm də kəşfiyyat) dairələrinə bağlı olan israilli "müşahidəçilərin" bir-birinin ardınca Azərbaycan mediasında İlham Əliyevin ünvanına mədhiyyələr deməsi idi. Bu "müşahidəçilərdən" bəziləri isə hətta bir qədər də uzağa gedərək "İlham Əliyevin qələbəsi İsrail üçün vacibdir" kimi siyasi etikadan uzaq bəyanatlar verməklə Azərbaycanın daxili işlərinə kobud şəkildə müdaxilə edirdi. Bu da anlaşılandır, çünki Əliyev hakimiyyətinin israilpərəst lobbiçilərinin sayəsində Azərbaycan bəzi aparıcı dövlətlərdə artıq İsrailin vassalı kimi tanınır. Əliyev ailəsi yox, məhz Azərbaycan. Dərin təəssüf doğuran hal olsa da, amma faktdır və İlham Əliyevin tez-tez səsləndirdiyi "Biz müstəqil siyasət yürüdürük" iddiası ilə heç də üst-üstə düşməyən bir faktdir. Bəs İsrailin Azərbaycandan ümumiyyətlə və xüsusilə də bu gün umduğu nədir? Burda həmin bəndləri sadalamaqla qurtaran deyil, odur ki, ciddi əhəmiyyət kəsb edən əsas məqamların üzərində dayanaq:

1. Artıq qeyd etdiyim kimi İsrailin Azərbaycanı özünün vassalı kimi təqdim etməsi bu dövlətə xarici siyasətində (xüsusilə də böyük dövlətlərlə münasibətlərində) xüsusi status verir. Bir növ güclü dövlət statusu. Məhz bu səbəbdən İsrailə bağlı lobbiçilər bütün dünyada Azərbaycanı İsrailin strateji tərəfdaşı kimi təqdim edirlər. Əslində istənilən tərəfdaşı və o cümlədən də İsrail kimi tərəfdaşı olmaq heç də neqativ dəyərləndirilməməlidir. Amma bu amilin Azərbaycana hansı siyasi dividendlər qazandırdığına baxdıqda bizim itkilərimizin qazanclarımızdan qat-qat çox olduğunu asanlıqla görmək olur. Belə ki, Azərbaycanı vassal dövlət kimi tanıtmaqla yanaşı bu lobbiçilər Əliyev hakimiyyətinin insan hüquq və azdlıqlarına qarşı yürütdüyü sərt siyasətə neqativ və tənqidi beynəlxalq hesabatların qarşısını alır ki, bu da son nəticədə ölkənin müxtəlif ictimai-siyasi institutlarının sistemli şəkildə sıradan çıxarılmasına və siyasi sisteminin bugünkü iflic duruma düşməsinə gətirib çıxarıb. Bu hakimiyyətin dəstəklənməsi həm də xalqın daha da yoxsullaşması, onun hüquqlarınn əlindən alınması, əmlakının dağıdılması, çörəyə möhtac qoyulması deməkdir.

2. Ölkənin talanmış sərvətlərinin xarici şirkət, bank və offşor zonalarda gizlədilməsində israilli və İsraillə sıx bağlı işbazlar da yaxından iştirak edir və elə bu səbəbdən də onlara qanunlarla idarə olunan, azad bazar münasibətlərinə malik olan, demokratik Azərbaycan lazım deyil. Belələrinin bizə münasibətdə əsas hədəfi Bakıdakı korrupsionerlərlə əl-ələ verib Azərbaycana məxsus olan milyardlarla vəsaiti və ölkənin sərvətlərini talamaqdır.

3. Azərbaycan İrana qarşı həm kəşfiyyat, həm də hərbi müdaxilə üçün coğrafi və relyef baxımından ən uğurlu məkan sayılır və İsrailin bu istəyini yalnız Əliyev hakimiyyəti reallaşdıra bilər. Az da olsa millətinə, soyuna-kökünə bağlı bir hakimiyyət 30 milyondan yuxarı azərbaycanlının yaşadığı qonşu ölkəyə qarşı Azərbaycan ərazisindən təxribat və ya hərbi müdaxilələrin ümummilli maraqlar üçün (təkcə bu yox) hansı miqyasda fəlakətə gətirib çıxara biləcəyini nəzərə almaya bilməz. Belə təxribatlar isə artıq əvvəllər də olub. Bu haqda bəndənizin hələ 8 il əvvəl Londonda dərc olunan "The Times" qəzetinə böyük əks-səda doğurmuş açıqlaması olub ki, həmin açıqlamada Azərbaycan üzərindən İrana keçən Mossad agetlərinin İranın nüvə fiziklərini öldürməsindən bəhs edilirdi. Yəqin ki, bu yerdə 11 aprel seçkilərini izləməyə gələn israilli "müşahidəçilərin" nədən məhz ölkələrinin hərbi dairələrilə bağlı şəxslər olmasına dair artıq heç bir sual qalmır.

Amma yuxarıda qeyd etdiyim kimi 11 aprel seçkilərini diqqətlə izləyən digər bir dövlət də vardı ki, onun da Azərbaycanla bağlı plan və maraqları İsrailin maraqları ilə diametral ziddiyyət təşkil edir. Bu dövlət Rusiyadır. Bu mənada seçkilər başa çatar-çatmaz Rusiyanın atdığı 3 addım diqqət çəkməyə bilməzdi:
1. Rusiyanın 11 aprel seçkilərinin nəticələrini həmən tanıması və prezident Putinin İlham Əliyevi təbrik eləməsi;
2. Rusiya XİN sözçüsü M.Zaxarovanın keçirdiyi brifinqdə ATƏT-in seçkiləri tənqid edən ilkin hesabatını hədəfə alması və bir növ Azərbaycan hakimiyyətinə vəkillik eləməsi;
3. Rusiya xarici işlər naziri Sergey Lavrovun seçkilərin səhərisi günü Elmar Məmmədyarova zəng edərək Xəzərin statusu ilə bağlı tezliklə imzalanmalı olan anlaşmanın sənədlərinin hazırlığı ilə "maraqlanması".

Beləliklə, Azərbaycanı özünün vassalı kimi görən digər bir dövlət də eyni mövqeni dünya ictimaiyyatının diqqətinə təqdim edirdi. Bu arada qeyd edim ki, Rusiyanın Xəzərin resurslarından birgə istifadə ilə bağlı təklif etdiyi sazış Azərbaycanın təkcə Xəzərdəki sektoruna nəzarəti itirməsi demək yox, həm də yaxın gələcəkdə ölkəmizin Xəzərdəki karbohidrogen yataqlarına sahibliyinin də itirilmək və ya ən azı məhdudlaşa bilmək təhlükəsini ortaya qoyur. Bu yerdə 1-ci yazımdakı bir məqamı xatırlatmaq tam yerinə düşür: "Əyyubov qruplaşmasına" daxil olan hərbi prokuror Xanlar Vəliyevin Xəzərdə ölkənin suverenliyini təmin etməli olan sualtı radar sistemini quranlara qarşı başlatdığı saxta cinayət işi. Azərbaycanın Xəzərdə öz sektoruna suverenliyinin itirməsinin bünövrəsi məhz həmin təxribat nəticəsində artıq 2014-cü ildə qoyulmuşdu...
Beləliklə, bu gün Azərbaycana nəzarət uğrunda mübarizə əsasən 2 dövlət - İsrail və Rusiya arasında gedir və hər tərəf də öz maraqlarını təmin etməyə çalışır. Bu tərəflər arasında çaş-baş qalan Əliyev hakimiyyəti isə ən əsas məqamı heç xatırlamaq da istəmir: Azərbaycan bu ölkədə yaşayan 9 milyon yarım və dünyaya səpələnmiş daha 30 milyon azərbaycanlı üçün vətəndir və ölkənin sərvətləri də qanunla onun 9,5 milyon vətəndaşına məxsusdur. Bu mənada İlham Əliyevin seçkidən sonrakı təyinatları çox simvolikdir. Belə ki, heç bir yeni mövqe əldə edə bilməyən və siyasi arenadan sıxışdırılmaqda davam edən "Paşayevlər qruplaşmasından" fərqli olaraq hakimiyyətdaxili digər 2 qruplaşma - "Əyyubov qruplaşması" və "Mehdiyev qruplaşması" Azərbaycanı faktiki olaraq öz aralarında böldülər. Təbii ki, 1-2 kiçik istisnalarla. Təyin olunmuş yeni kadrların (onların demək olar ki, hamısı təcrübəsiz və təyin olunduqları sahədə tamamilə səriştəsizdir) onlara həvalə olunan sahələri necə idarə edəcəkləri isə heç müzakirə predmeti də deyil. Amma bir məqam tamamilə aydındır: hakimiyyət idarəetmə prinsiplərini dəyişməyəcək. Elə olmasaydı ASAN-xidmət rəhbərinin kənd təsərrüfatı naziri və ya bütün əmək fəaliyyəti boyu müxtəlif firmalarda çalışmış iqtisadçının təhsil naziri təyin olunması çoxsaylı suallar doğurmalı idi. Amma bu məqam da diqqət çəkməyə bilməz ki, təyinatlar haqda ən çox danışan məhz Rusiya 5-ci kolonunun lideridir və o, son açıqlamalarında ölkənin arxada qalan 15 ildəki uğurlarını qabartmaqla yanaşı (Heydər Əliyev hakimiyyətinin 10 ili sanki heç olmamışdı), sətiraltı da olsa artıq İlham Əliyevin özünü də ikinci plana keçirməyə cəhd edir. Bu isə heç də təsadüfi sayılmamalıdır, çünki 2 qrup arasında gedən mübarizənin bugünkü nəticəsi belədir ki, ümumi üstünlük Rusiyadadır ki, onun maraqlarını təmin edən bu gün də "Mehdiyev qruplaşmasıdır". İlk baxışdan əlavə cəmi bir post (ekologiya və təbii sərvətlər naziri) əldə etmiş "Əyyubov qruplaşmasının" güvəndiyi fiqur və ya elə həmin qruplaşmanın lideri isə İlham Əliyevin özüdür. Qruplar arasındakı bugünkü mübarizənin əsas, bəlkə də həlledici hədəfi isə hələlik boş qalan Bakı ŞİH-nin başçısı postudur ki, qruplaşmalardan hər biri bu posta nəzarəti ələ keçirməyə çalışır. "Əliyev-Əyyubov qruplaşması" bu posta artıq konkret namizədini də müəyyənləşdirib. Əlbəttə ki, söhbət Bəylər Əyyubovun qohumu və artıq brinci yazıdan yaxşı tanıdığınız respublikanın hərbi prokuroru Xanlar Vəliyevin qardaşı, Gəncə ŞİH-nin başçısı Yelmar Vəliyevdən gedir. Bəli, Gəncənin tarixi arxitekturasından tutmuş onun ruhuna qədər hər şeyi dağıtmaq üçün əlindən gələni etmiş həmin Yelmar Vəliyev...
Amma bu plan yalnız bir halda baş tuta bilər - Mehdiyev geri çəkilərsə. Lakin Azərbaycana Rusiya təsirinin öz pik nöqtəsinə çatdığı bir vaxtda əvvəlkindən özünə daha inamlı görünənŞ mediaya açıqlamalarilə meydan oxuyan "boz kardinalın" bunu edəcəyi inandırıcı görünmür və deməli, hakimiyyətdaxili mübarizə də getdikcə kəskinləşəcək. Bu da öz növbəsində o deməkdir ki, ölkədə nə siyasi, nə də iqtisadi islahatlar aparılmayacaq və konturları hələ tam aydın görünməyən geosiyasi burulğanın mərkəzinə yaxın olan Azərbaycanda hətta yaxın zamanlarda nələrin baş verə biləcəyini söyləmək heç də asan olmayacaq.

Növbədənkənar seçki və ya "Əyyubov qruplaşması" revanş götürür. (1-ci yazı)

2017-ci il may ayında Azərbaycan Ordusunda Ermənistan kəşfiyyatı ilə əlaqəli olduğu iddia edilən casus şəbəkəsinin ifşa olunması ilə bağlı rəsmi məlumat yayıldı. Məlumatda deyilirdi:
"Azərbaycanın Baş Prokurorluğu, Dövlət Təhlükəsizliyi Xidməti, Müdafiə Nazirliyi və Daxili İşlər Nazirliyinin birgə bəyanatında bildirilir ki, Ermənistan silahlı qüvvələrinin kəşfiyyat, xüsusi xidmət orqanları Azərbaycan ordusunun Tərtər rayonu istiqamətində yerləşən bölmələrinə və yaşayış məntəqələrinə qarşı genişmiqyaslı təxribat fəaliyyəti hazırlayıb: “Bu məqsədlə bir qrup hərbi qulluqçu və mülki şəxs Ermənistan kəşfiyyatçıları ilə məxfi əməkdaşlığa cəlb edilərək, müxtəlif vaxtlarda öz maddi maraqları naminə hərbi sirr təşkil edən məlumatları əldə etməklə qarşı tərəfə ötürüblər”.
Bu məlumatın ardınca müxtəlif saytlarda hadisə ilə bağlı çoxsaylı "ekspert" rəyləri və jurnalist mülahizələri yayılsa da, nə həbs olunanların kimliyi, nə də onların sayı haqda heç bir rəsmi məlumat verilmirdi. Qeyri-rəsmi mənbələr isə həbs olunanların əksəriyyətinin Tərtər qarnizonunun hərbçiləri olduğunu, onların sayının isə 54-55 nəfərə çatdığını iddia edirdi. Hadisədən 1 ilə yaxın vaxt keçib, amma bu günədək rəsmi şəxslər tərəfindən bir neçə solğun açıqlama verilsə də, hadisənin nə təfərrüatları, nə də həbs olunanların adı, sayı heç bir rəsmi mənbədə öz əksini tapmayıb. DTX sədri Mədət Quliyevin və onun ardınca ölkənin hərbi prokururu Xanlar Vəliyevin açıqlamaları isə bu həbslərə bəraət qazandıran informativ baxımdan tamamilə tutumsuz söz yığını idi. Hərçən ki, Xanlar Vəliyevin nəhayət 10 aydan sonra APA-ya verdiyi açıqlamada bir detal diqqətçəkən idi. Xanlar Vəliyev bildirirdi ki, dövlətə xəyanət ittihamı ilə həbs olunan bu şəxslərlə bağlı istintaq artıq yekunlaşmaq üzrədir və tezliklə (Novruz bayramınadək) onların məhkəməsi başlayacaq. Açıqlama ilə bağlı məlumatlarda məhkəmənin qapalı keçiriləcəyi də bildirilirdi, hərçənd ki, bu, təəccüblü deyildi, əksinə, gözlənilən idi. Məhkəmə prosesi isə deyilən vaxtda başlanmadı.
Həbslərin ardınca başlatdığımız araşdırma çox ciddi və incə məqamları üzə çıxardı. Məlum oldu ki, həbs olunanların əksəriyyəti Tərtər qarnizonunun 2016-cı ilin aprel döyüşlərində fəal iştirak etmiş hərbçiləridir və onlardan 6 və ya 7 nəfəri istintaqın ilk ayları ərzində həbsxanada qətlə yetirilib. Öldürülənlərin xalq düşməni kimi doğulduqları yerlərdə gizli dəfn olunması və ailələrinin təhdid olunması barədə çoxsaylı xəbərlər yayılsa da, bu haqda nə rəsmi dövlət orqanları, nə də ölkənin əksər media qurumları bir kəlmə də məlumat vermədi. Məntiqi sual ortaya çıxır ki, əgər həbs olunan şəxslər dövlətə xəyanət etmişdisə onları qətlə yetirmək nəyə lazım idi və bu, hansı səbəblərdən edilirdi? Suallar əlbəttə ki, işin istintaqını aparan Respublika Hərbi Prokurorluğuna və onun rəhbəri Xanlar Vəliyevə şəxsən ünvanlanmalı idi və ünvanlanmalıdır. Ölkədə fəaliyyət göstərən və hakimiyyətdən məvacib alan "hüquq müdafiəçiləri" ilə yanaşı müxalifət fəallarının da bu haqda susması çoxsaylı suallar doğurmaya bilməzdi. Məsələni bir qədər də araşdırdıqda 2 müxtəlif versiya ilə üzləşdik:
1. Həbs olunan hərbçilər transmilli cinayətkar şəbəkənin əməlləri haqda məlumatlı olduqlarının qurbanı olublar.
Bu şəbəkə və onun fəaliyyəti haqda hələ bir neçə il əvvəl apardığımız ətraflı araşdırma göstərmişdi ki, Azərbaycanda fəaliyyət göstərən və kürd mənşəli xarici vətəndaşa məxsus olan böyük holdinqlərdən biri İran-Ermənistan-Qarabağ (ölkənin işğal olunmuş əraziləri)-Tərdər-Gəncə xətti üzrə narkotrafikə nəzarət edir və bu kanal üzrə narkotik maddələrin trafikinə bir çox hallarda Azərbaycan ordusunun hərbçiləri ilə yanaşı işğalçı Ermənistan Ordusunun da əsgərləri cəlb olunurlar.
Qeyd etdiyim kimi, bu məsələ tərəfimizdən xırda detallarınadək ətraflı araşdırılıb və təkzibolunmaz faktlar toplanıb, amma bu haqda bir qədər sonra və daha ətraflı yazacağam.
2. Azərbaycan Ordusunun çoxsaylı hərbçilərinin Ermənistan xüsusi xidmət orqanlarına işləmək saxta ittihamı ilə həbsinin arxasında hansısa xarici dövlət(lər) dayanır və məqsəd Milli Ordunu sındırmaq, növbəti 2016-cı il aprel əməliyyatı kimi aksiyalardan çəkindirmək və həmin əməliyyata görə cəzalandırmaqdir. Bu dəfə də Rusiya Azərbaycan Respublikasının Hərbi prokuroru vəzifəsinə yeridilmiş adamının vasitəsilə hərəkət etdi. Niyə "bu dəfə də"? Bu haqda bir qədər sonra.
Qeyd etdiyim kimi, həbs olunanların əksəriyyəti 2016-cı ilin aprel döyüşlərində fəal iştirak etmiş hərbçilər idi və ən acınacaqlısı da budur ki, əldə etdiyimiz məlumata əsasən onlara işgəncə verərək öldürənlər də Milli Ordunun xüsusi təyinatlıları olub. Belə ki, hərbi prokurorluğun rəhbərliyi həbs olunanların törətmədikləri cinayətləri boyunlarına götürməsi üçün onlara işgəncələr vermək məqsədilə cəlb etdiyi və cəllad funksiyasını yerinə yetirənlər də Milli Ordu hissələrindən gətirilmiş xüsusi təyinatlılar olub. Bu günədək 6 nəfərin öldürülməsi faktı dəqiq bəlli olsa da bununla bağlı nə xüsusi təhqiqat başlanıb, nə də kimsə ciddi cəza alıb. O cümlədən də bütün bu cinayətlərə görə şəxsən məsuliyyət daşıyan hərbi prokuror Xanlar Vəliyev və müdafiə naziri Zakir Həsənov. Zaman-zaman media qarşısında müxtəlif şoular düzəldən Zakir Həsənovdan fərqli olaraq, mediadan daim yarasa kimi gizlənən Xanlar Vəliyevin isə təxminən bir ay əvvəl gözlənilmədən peyda olması və yuxarıda qeyd etdiyim mənasız açıqlamanı verməsi heç də məsələnin mahiyyətilə bağlı deyil. Bizə daxil olan və etimad doğuran məlumata əsasən 11 aprel seçkilərindən sonra Bəylər Əyyubovun qruplaşmasına (bir çox hallarda şərti olaraq "kürd qruplaşması" adlanan) daxil olan və onun yaxın qohumu olan Xanlar Vəliyevin (vəliyevlər ailəsinin ağsaqqalı sayılan Şahmar Vəliyev Bəylər Əyyubovla qudadır) Azərbaycan Respublikasının Baş Prokuroru postuna gətirilməsi planlaşdırılır və elə bu səbəbdən də Azərbaycan Ordusuna ağır zərbələr vurmuş hərbi prokurora mediada "işıqlanmaq" və silahlı qüvvələrə qarşı törətdiyi cinayət əməllərinə bəraət qazandırmaq lazım olub. Əlbəttə, bu detaldır və İlham Əliyev hakimiyyətində kimin hansı postu tutması bəlkə də bir o qədər önəmli deyil, amma Azərbaycan Ordusuna qarşı törədilən bu amansız cinayəti araşdırmağa başladıqda məlum oldu ki, hələ 2013-cü ilin sonunda həmin hərbi prokurorluq və onun həmin rəhbəri tərəfindən başladılan və Azərbaycan Respublikası Hərbi Dəniz Qüvvələri komandanı, kontr-admiral Şahin Sultanova qarşı açılan saxta cinayət işi mahiyyət etibarilə ağır dövləti cinayətdir və Rusiya tərəfindən sifariş olunub. Bundan başqa, mərhum Milli Qəhrəman Mübariz İbrahimovun məlum hadisə ərəfəsində hərbi prokurorluq tərəfindən təhdid olunması haqda da əlimizdə sübut-dəlilli məlumat var. Amma bu hadisənin və onun nəticələrinin ümumilli mənəvi-siyasi əhəmiyyətini nəzərə alaraq, mərhum Milli Qəhrəmanın işğalçılarla döyüşdə həlak olmasından həmən sonra bizə təqdim olunmuş sənədi o zaman ictimailəşdirmədiyim kimi, bu gün də bunu etmək fikrində deyiləm. Dövlət və hakimiyyət orqanları üçün maraqlıdırsa, həmin sənədin surətinin vaxtilə bizə ölkənin hərbi əks-kəşfiyyatındakı şəxslərdən biri tərəfindən ötürüldüyünü qeyd edə bilərəm.
2013-2014 illərdə Hərbi Dəniz Qüvvələri komandanı, ölkənin yeganə kontr-admiralı Şahin Sultanova qarşı qaldırılan və nətcədə admiralın həbsinə səbəb olan saxta cinayət işi isə qeyd etdiyim kimi, sözün həqiqi mənasında dövlətə xəyanət idi və hədəf heç də kontr-admiralın personası deyildi.
Həmin saxta cinayət işinin məqsədi Xəzərin Azərbaycan sektorunda Hərbi-Dəniz Qüvvələri tərəfindən ölkənin Xəzərdəki suverenliyini təmin etməli olan sualtı radar sisteminin quraşdırılmasının qarşısını almaq idi. Gördüyümüz kimi, hərbi prokurorluq həmin əməliyyatı da uğurla başa çatdırdı və nəticədə bu gün Azərbaycan faktiki olaraq Xəzərin ölkəyə məxsus sektorunda suverenliyini tam itirmək üzrədir.
Amma bütün bu baş verənlərlə bağlı maraqlı və çox vacib bir sual ortaya çıxır: bütün bu baş verənlər İlham Əliyevin susqunluğu fonundamı, yoxsa onun xeyir-duası ilə törədilir? Bunun cavabını axtardıqda isə incə bir məqamı anlamamaq mümkün deyil: bu gün İlham Əliyev növbəti 7 illiyə yenidən Azərbaycanın prezidenti olacaq. Bəli, seçilməyəcək, məhz olacaq. Sual olunur ki, 2016-cı ilin aprelində onun əmri ilə düşmənin üzərinə gedən əsgər və zabirlərini xainlərlə dolu və millətə düşmən kəsilmiş komandasından qoruya bilməyən və əminəm ki, qorumaq da istəməyən Ali Baş Komandan sayılan İlham Əliyevi buna vadar edən nədir? Sualın cavabı kifayət qədər sadədir: İlham Əliyev üçün daim prioritet olmuş şəxsi hakimiyyətini təmin etmək Xanlar Vəliyevin və onun mənsub olduğu klanın dəstəyindən birbaşa asılıdır. Azərbaycan admiralına, əsgərinə, zabitinə yalnız bu qrupa daxil olan şəxslər belə amansız divan tuta bilər. Elə bu səbəbdən də gün kimi aydındır ki, nə Zakir Həsənov, nə də Xanlar Vəliyev bu cinayətlərə görə heç vaxt cəzalandırılmayacaqlar. Ən azı İlham Əliyev hakimiyyətdən kənarlaşdırılanadək, çünki növbəti 7 ildə ölkədə hüquqi yolla heç bir dəyişiklik mümkün olmayacaq və Əliyevin "Əyyubov qruplaşmasının" təmsilçilərini əsas hakimiyyət postlarına gətirməsi planı da artıq bütün hakimiyyətdaxili qruplara bəllidir. Bu da hər kəsə bəllidir ki, sürətlə mürəkkəbləşən sosial-iqtisadi və geosiyasi fonda etirazlara qalxacaq əhaliyə ən amansız şəkildə divan tuta biləcək qrup məhz "Əyyubov qruplaşmasıdır". Elə bu səbəbdən də ilkin mərhələdə 3 mühüm posta onların nümayəndələrinin təyin olunacağı gözlənilir: DİN rəhbəri, DTX sədri və Baş Prokuror postuna, bu isə Azərbaycanda təkcə güc strukturlarının deyil, son nəticədə bütövlükdə hakimiyyətin həmin qrup tərəfindən tam zəbt olunması deməkdir. Belə idarəçiliyin nəyə və hara aparıb çıxaracağı isə heç kəsdən sirr deyil. İndiki mürəkkəb geosiyasi durumda belə yerdəyişmələrdə həm də bir sıra xarici faktorların maraqlı olması istisna deyil. Çünki ən yaxın zamanda Yaxın Şərqi alova bürüyəcək böyük müharibə təhlükəsi artıq reallığa çevrilməkdədir və bu kontekstdə də Azərbaycan İrana qarşı istifadə oluna biləcək ən mühüm hərbi meydançalardan biri kimi nəzərdən keçirilir. Bu mənada əksəriyyəti kəşfiyyat bağları ilə Rusiyaya bağlı olan hakimiyyətdaxili Əyyubov qruplaşması üzvlərinin Rusiya və Ukraynadakı orta həcmdə biznesi ilə yanaşı, milyardlarla dollar pulunun Qərb banklarında və böyük həcmdə daşınmaz əmlakının Avropa ölkələrində yerləşdirilməsi həmin qruplaşmanı Qərb üçün də "ipə-sapa yatan" edir. Amma görünən həm də budur ki, bu təhlükəni yaxşı anlayan Rusiya da bu tip plan və niyyətlərin qarşısını zamanında almağa cəhd edə bilər, çünki Azərbaycan Rusiya ilə hədəfdə olan İran arasında yeganə birbaşa quru yoludur. Rusiyanın Azərbaycan ərazisindən İrana çıxış əldə etmək istəyi isə faktiki olaraq Azərbaycanın suverenliyinin itirilməsi ilə nəticələnə bilər. Görünür elə məhz bu səbəblərdən də İlham Əliyev başlanacağı günü-gündən real olan müharibəyədək öz legitimliyini təmin etmək üçün "seçkiləri" payızdan yaza keçirdi.

(Davamı olacaq).